Tak, tak, mszyca zawsze znajdzie Twoją ulubioną roślinkę, pachnącą, smaczną, uprawianą bez nawozów i pestycydów, ona wie co dobre i nie da się oszukać, jada tylko roślinki eko;-)
więc jeśli nie chcesz niechcianych lokatorów to niestety trzeba sie zabezpieczyć uzbroić w skuteczne odstraszacze. Poniżej kilka sposobów eco walki
http://www.astvit.com.pl/atesty.html
WAŻNE
Przy zwalczaniu jakichkolwiek szkodników roślin należy pamiętać, że wszystkie owady szybko dostosowują
się do zmiennych warunków, w tym używanych metod zwalczania i stosowanych preparatów. Dlatego jeśli
to możliwe nie należy stosować cały czas tej samej metody zwalczania, preparatu z tą samą substancją
aktywną, czy jednej i tej samej rośliny odstraszającej. Owady często odnajdują roślinę po zapachu dlatego
bardziej dezorientuje je mieszanka roślin na rabacie niż pole z jednym gatunkiem rośliny. Dlatego by
zwiększyć efekt odstraszania lepiej użyć kilku roślin a nie jednej. Istnieje wtedy duża szansa, że mszyce
nie przyzwyczają się do wszystkich roślin odstraszających na raz. Łatwiej też wtedy o ewentualną wymianę
nieskutecznej już rośliny odstraszającej na rabatce na inną, bez dużej szkody dla estetyki rabaty.
1. Rośliny odstraszające mszyce: mięta pieprzowa, czosnek, anyż, kolendra, lawenda, petunia, wyka,
hyzop, szałwia, koper, lawenda, tymianek, anyż, kolendra, czosnek szczypiorek zwany w skrócie
szczypiorkiem (Allium schoenoprasum), czosnek, cebula, petunie i rzodkiewka. Nasturcje działają jak
pułapki na mszyce czarne, a odstraszają inne ich rodzaje.
2. Rozgniecenie kilku mszyc w pobliżu podgryzanej rośliny wysyła ostrzegawczy sygnał chemiczny i
działa odstraszająco.
3. Duża żółta miska z wodą na wysokość 1/3, umieszczona w strategicznym miejscu. Przyciągnięte
przez kolor mszyce utoną w wodzie. Można też zastosować żółte taśmy lepowe, metoda ta jest dobra do
wykrywania maszyc lub zwalczania ich przy niewielkim porażeniu.
4. Naturalni wrogowie – owady: Larwy złotooków, biedronki i ich larwy, które mają największy apetyt na
mszyce, larwy bzygowatych, gąsieniczniki, skorki (popularne szczypawki), chrząszcze, drapieżne
pluskwiaki, pająki
5. naturalne preparaty roślinne zwalczające: gnojówka z pokrzyw, wyciąg z czosnku, roztwór mleczny,
napar z krwawnika, odwar z wrotyczu
Wyciąg z pokrzywy
1 kg świeżych pokrzyw lub 250 g suszu zalać 5 litrami wody, moczyć przez 24 h. Nie rozcieńczony wyciąg
stosować do oprysku roślin przeciw mszycom;
Wyciąg z liści paproci
1 kg świeżych liści paproci lub 100 g suszu zalać 10 litrami wody i odstawić na 2 tygodnie. Stosować w
rozcieńczeniu 1:2 przeciwko mszycom;
Wyciąg z aksamitki
Pół wiadra suchych roślin zalać 10 litrami wody, pozostawić na dwa dni, następnie przecedzić, dodać 40 g
szarego mydła. Stosować przeciw mszycom, szczególnie w uprawie roślin jagodowych;
Wyciąg z rumianku
3 kg ziela lub 1 kg suszu zalać 10 litrami ciepłej wody, pozostawić na 12 godzin. Rozcieńczyć wodą w
stosunku 1:5. Stosować do oprysku roślin przeciw mszycom, a także przeciw przędziorkom i gąsienicom
motyli;
Wyciąg z. naci ziemniaka
Około 1 kg świeżej naci ziemniaka lub 0,6 kg suchej, zalać 10 litrami wody i odstawić na 4 godziny.
Po przecedzeniu używać do oprysku przeciwko mszycom, choć także przeciw przędziorkom i bielinkom;
Wyciąg z łusek czosnku
Około 100 g łusek i suchych liści czosnku zalać 10 litrami wody i pozostawić na 24 godziny. Świeżym
wyciągiem opryskiwać rośliny;
Wyciąg z czosnku
200g ząbków czosnku rozgnieść, zalać 10 L wody i odstawić na 3 lub 4 dni, nie rozcieńczać,Kiedy
stosować: wiosną i latem, zapobiegawczo i przy porażeniu. Robimy opryski na rośliny. Pomaga zwalczać
mszyce, połyśnicę marchwiankę, wielkopąkowca przeczkowego, przędziorki oraz wiele chorób
bakteryjnych i grzybowych.
Wyciąg z mniszka lekarskiego
Około 250 g rozdrobnionych korzeni lub 400 g liści zalać 10 l wody i pozostawić na 3 godziny. Następnie
przecedzić. Opryskiwać kilkakrotnie przeciwko mszycom przędziorkom i miodunkom. Wyciąg ten uodparnia
również rośliny na choroby grzybowe;
Wyciąg z łusek cebuli
200 g łusek z cebuli zalać 10 litrami ciepłej wody. Pozostawić na okres 4 - 5 dni. Wykonywać kilkakrotny
oprysk roślin kwitnących przeciwko mszycom i przędziorkom;
Wywar z liści pomidora
1 kg świeżych liści pomidora zalać 10 litrami wody i gotować przez pół godziny. Po ostudzeniu przecedzić,
rozcieńczyć wodą w stosunku 1:3 i dodać 100 g szarego mydła. Wywar stosuje się do oprysku przeciwko
mszycom, przędziorkom, gąsienicom bielinka, owocówkom i pchełkom;
Wywar z tytoniu
400 g odpadów tytoniowych zalać 10 litrami wody i odstawie na 24 godziny, następnie gotować przez 2
godziny, odcedzić i dodać 20 g szarego mydła. Wywarem opryskiwać rośliny przeciwko mszycom, larwom
pluskwiaków i gąsienicom.
Wywar z siana
400 g siana zalać 10 litrami wody i pozostawić na 24 godziny, następnie gotować przez 2 godziny, dodać
30 g szarego mydła. Stosować do oprysku roślin przeciw mszycom, larwom pluskwiaków i gąsienicom.
piątek, 7 sierpnia 2015
środa, 5 sierpnia 2015
CO WIEMY O ROŚLINACH LECZNICZYCH STOSOWANYCH W CHOROBIE HASHIMOTO?
CO WIEMY O ROŚLINACH LECZNICZYCH STOSOWANYCH W CHOROBIE HASHIMOTO?
Encyklopedia roślin leczniczych Bartramsa (1995), pod hasłem choroba Hashimoto, wymienia kilka roślin leczniczych możliwych do stosowania w jej leczeniu. Jako pierwszą i podstawową podaje jeżówkę purpurową, w następnej kolejności widnieje: czerwona koniczyna, kosaciec różnobarwny, skrzyp, szkarłatka amerykańska, morszczyn pęcherzykowaty.
Chciałabym przybliżyć wiedzę o tych roślinach (na podstawie różnych źródeł). Na wstępie jednak wypada krótko wspomnieć o samej chorobie.
Według danych literaturowych choroba Hashimoto, czyli przewlekłe limfocytarne zapalenie tarczycy typu Hashimoto, to autoimmunologiczna choroba układu dokrewnego. Jest ona główną przyczyną niedoczynności gruczołu tarczowego. Ponad 90 % pacjentów z chorobą Hashimoto ma niedoczynność tarczycy. Największą zachorowalność na tę chorobę obserwuje się u osób w wieku średnim (pomiędzy 45-65 rokiem życia), ale występuje ona również u osób młodych. Dane statystyczne donoszą, że kobiety są na nią bardziej podatne niż mężczyźni. Sama nazwa choroby pochodzi od nazwiska Japończyka Hakaru Hashimoto, który jako pierwszy opisał w 1912 roku klasyczną postać tej choroby z charakterytycznym bezbolesnym, rozlanym wolem. Objawy choroby Hashimoto podzielić możemy na: miejscowe, związane z wielkością tarczycy oraz na te, które są skutkami niedoczynności tarczycy. Do tych ostatnich należą: utrzymujące się uczucie zimna, przewlekła senność, obniżony nastrój, odczuwane trudności z pamięcią, zwiększenie masy ciała, trudności z wypróżnianiem, spowolnienie czynności serca, nadciśnienie tętnicze, sucha, łuszcząca się, blada skóra, suche włosy, zaburzenia miesiączkowania, niepłodność. Objawy kliniczne choroby mogą występować długo jako niezdiagnozowane, czasami mogą być bardzo nikłe. Rozpoznanie (na podstawie przeprowadzonych badań laboratoryjnych, histopatologicznych), często poprzedzone jest wielomiesięcznym poszukiwaniem ich przyczyn. Chorzy pozostają pod opieką endokrynologa.
W wielu publikacjach podaje się, że nadmierne spożycie jodu, infekcje wirusowe, przyjmowanie leków o działaniu immodulującym, nieprawidłowy stan psychiczny, predyspozycje genetyczne mogą mieć znaczenie w mechanizmie powstawania tej choroby.
.
Rośliny lecznicze stosowane w chorobie Hashimoto wymieniane wg. Bartram’s 1995
Jeżówka purpurowa (Echinacea purpurea)
Ta dekorcyjna bylina z rodziny Astrowatych (Asteraceae) o sztywnych pędach osiagających do 60 cm oraz o ciemnozielonych podłużnych liściach i o dużych różowopurpurowych kwiatach jest rośliną leczniczą, ale także ozdobną. Występuje na terenie południowo-wschodniej części Ameryki Północnej (obszar Wielkich Jezior, Appalachy, Góry Skaliste) oraz w Azji. Do Europy przywieziona została przez Indian na poczatku XX wieku. I jest tu rośliną hodowlaną. Wymaga żyznej gleby. Oprócz wymianianej jeżówki purpurowej znane są także gatunki lecznicze takie jak: jeżówka blada (Echinaceae pallida DC), jeżówka wąskolistna (Echinacea angustifolia DC). Jeżówka purpurowa należy do roślin leczniczych i tym samym jest zamieszczona na kartach Farmakopei Polskiej. Surowcem zielarskim tej rośliny jest wysuszone ziele (Echinaceae purpureae herba), korzenie, a także kłącze (Echinaceae purpureae radix), właśnie z nich przyrządza się przetwory galenowe, intrakty. Pozyskiwanie ziela przypada na drugi rok plantacji, na samym początku kwitnienia roślin, zaś korzeni i kłączy jesienią, w ostatnim roku plantacji.
Związki lecznicze decydujące o aktywności leczniczej: w zielu: polifenolokwasy (pochodne kwasu kawowego: kwas cychorynowy, chinakozyd, kwas chlorogenowy),flawonoidy, polisacharydy, alkamidy, glikoproteiny, olejki eteryczne w korzeniu: polifenolokwasy (pochodne kwasu kawowego kwas cychorynowy, chinakozyd, kwas chlorogenowy), polisacharydy, glikoproteiny, poliacetyleny Kompleksowemu działaniu wyżej wymienionych związków przypisuje się znaczenie immunostymulujące - wzmacniające odporność organizmu, przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe, antyseptyczne, wzmacniające, oczyszczające, przeciwpasożytnicze, limfatyczne. Wewnętrznie: w zapaleniach gardła, w schorzeniach górnych dróg oddechowych w stanach zapaleniach języka, ust, dziąseł, migdałków, zatok. Zewnętrznie: w opryszce zwykłej, w leczeniu ran, także przy czyrakach, trądziku, łuszczycy, półpaściu, oparzeniach i odmrożeniach. pomocniczo w zapaleniach stawów i schorzeniach gruczołu krokowego.
Według literatury, dłuższe przyjmowanie preparatów zawierających przetwory z ziela jeżówki może miec znaczenie dla immunosupresji. Zaleca się więc robić przerwy w jej stosowaniu.Rośliny tej nie powinny stosować osoby, które są uczulone na składniki rośliny należącej do rodziny Compositae, bądź cierpiące na gruźlicę, bialaczkę, leukocytozę, stwardnienie rozsiane, toczeń rumieniowaty, AIDS. Preparatów z jeżówki nie należy stosować u dzieci do 4 roku życia. Ziele jako produkt Dary Natury dostępne w BA Zioła
Czerwona koniczyna (Trifolium pratense L.) To najbardziej znana roślina spośród wymienianych 300 gatunków koniczyny. Występuje jako jednoroczna, dwuletnia czasem nawet jako bylina. Należy do rodziny Bobkowatych (Leguminosae L.). Znana była już od czasów starożytnych. Spotkać ją można niemal na całej kuli ziemskiej, w obszarze klimatu umiarkowanego i subtropikalnego. Uważana jest za lek ziołowy. W lecznictwie stosowane jest ziele koniczyny Trifolii rubrii herba, kwiat koniczyny Herba rubri flos. Zbiera się je w początkowym okresie kwitnienia rośliny, po czym suszy się szybko w suszarniach w temperaturze 35˚ C.
Do głównych komponentów występujących w surowcu zalicza się: flawonoidy (kemferol, kwercytyna), izoflawonoidy (biochanina A, daidzeina, genisteina, glicyteina, pratenseina, glicyteina, formononetyna), glikozydy izoflawonowe (glukozyd glycetyny, glikozyd kalikozyny, glikozyd oloniny), fitosterole (beta-sitosterol) kumaryny, węglowodany, saponiny, garbniki, kwasy salicylowe, witaminy i mineraly (śladowe ilości) Czerwona koniczyna jest jedną z najbardziej znanych i stosowanych roślin leczniczych w Europie jak i w Stanach Zjednoczonych. Polecana, obok hormonalnej terapii zastępczej, w menopauzie, szczególnie w „uderzeniach gorąca”. Ponadto stosowana jest w profilaktyce i zapobieganiu osteoporozy, hipercholesterolemii oraz w stanach zapalnych skóry.
Wewnętrznie suszone kwiaty koniczyny przyjmowane w postaci naparów, w postaci nalewek. Zewnetrznie stosuje się ją przy chorobach skóry.
Ziele jako produkt Dary Natury dostępne w BA Zioła
Kosaciec różnobarwny (Iris versicolor)
Ten mrozoodporny kosaciec nie tworzący kępki, (bezbrody) należy do rodziny Kosaćcowatych (Iridaceae Juss.). Występuje we wschodniej Ameryce Północnej. Można go spotkać na terenach Labradoru aż po Wirginię. Kosaciec różnobarwny zaliczany jest do roślin leczniczych i używany był przez rdzennych mieszkańców od bardzo dawna. Roślina ta o fioletowopurpurowych kwiatach dorasta do ok. 75 cm wysokości.
Związki lecznicze decydujące o aktywności leczniczej.
Irydyna związek chemiczny zaliczany do grupy izoflawonów. Związek uważany jest ten za toksyczny, aktualnie roślina ta uważana jest za trującą dla ludzi i zwierząt. Medycyna ludowa podaje, że bywa stosowana w przewlekłym zapaleniu wątroby, niedostatecznym wydzielaniu żółci, w marskości wątroby, w łuszczycy, w egzemie, w schorzniach skóry, w trądziku, w półpaściu czy też ubytku szkliwa. Skrzyp polny (Equisetum arvense L.)
To tak zwana „skrzypiąca” bylina, gdy „rozgniata się ją w dłoni”, należy do rodziny Skrzypowatych (Equisetaceae). Spośród 9 gatunków tej rośliny właśnie ten zaliczany jest do roślin leczniczych. Była znana ona Dioskuridesowi i Pliniuszowi, który nazywał ją „equisetum”. Jest rośliną jedną z najstarszych na świecie, pochodzi aż z okresu dewońskiego. Swoim wyglądem przypomina malutką jodełkę. Występuje na terenach półkuli północnej czasem można ją znaleźć także w Afryce Północnej, Ameryce Północnej, Azji Północnej. Można ją spotkać w miejscach podmokłych, w rowach, nad brzegami wód, ale także na przydrożach i w ogrodach. W lecznictwie stosuje się zielone pędy płone skrzypu. Zbiera się je ścinając 8 centymetrowej długości górne jej części, po czym suszy się w okresie od czerwca do sierpnia. Skrzyp działa przeciwkrwotocznie, slabo moczopędnie, ma korzystne działanie na przemianę materii, na naczynia krwionośne, ma także wpływ na pracę narządów wewnętrznych. Nadaje ładny wygląd skóry, uelastyczniając ją, poprawia stan włosów, paznokci i kości. Krzemionka (kwas krzemowy), usuwana jest z organizmu wraz z kałem w mniejszej ilości z moczem. Przeciwdziała krsytalizowaniu się składników mineralnych. Literatura podaje korzystne działanie skrzypu w opóźnianiu procesu starzenia się organizmu.
Związki lecznicze decydujące o aktywności leczniczej flawonoidy: (0,3-1%) pochodne flawonu genkwanina, luteoliny, apigeniny, pochodne glikozydu kwercytyny, kemferolu (ekwizetryna, izokwercytyna),kwasy fenolowe: fenolokwasy: kawowo-winowy, chlorogenowy, protokatechowy, substancje mineralne (15-20%, w tym 66% kwas krzemowy), związki krzemowe 6-10% sole mineralne (potasu, magnezu, glinu, żelaza, kobaltu, manganu), alkaloidy, sterole, garbniki, żywicę, kwasy salicylowe, witaminę C
Wewnętrzne w postaci odwarów z ziela w chorobach nerek, pęcherza moczowego, w kamicy nerkowej, w początkowym stadium cukrzycy, w otyłości oraz jako środek poprawiający stan naczyń krwionośnych, tkanki łącznej, poprawiający przemianę materii. Zewnetrznie do okładów – tzw. kataplazmów z rozdrobnionego ziela w chorobach reumatycznych/zwichnięciach/złamaniach, także w postaci okładów na skórę przy trądziku czy innych wypryskach skórnych. Według literatury nie należy przyjmować skrzypu w ostrych stanach zapalnych nerek. Ziele jako produkt Dary Natury dostępne w BA Zioła.
Szkarłatka amerykańska (Phytolacca americana )
Ta dekoracyjna i okazała roślina zielna należy do rodziny Szakłakowatych (Phytolaccaceae). Kiedyś znana i popularna w gospodarstwach domowych była używana do sporządzania herbatek, a tym samym wykorzystana była w ludowym lecznictwie. Dziś już rzadko spotykana występuje w niektórych ogrodach botanicznych. Cała roślina w stanie surowym jest lekko trująca. Dostarczała czerwonego barwnika, który wykorzystywany był do barwienia cukierków,budyniów. Ekstrakt stosowano w kroplach, polecany był niegdyś w reumatyzmie.
Morszczyn pęcherzykowaty (Fucus vesiculosus L.)
Roślina wodna, alga morska, glon zaliczany do brunatnic (Phaeophyta), rodziny morszczynowatych (Fuceaceae). Plecha morszczynu jest wielkości 10-100 cm długości, wyrzucana jest w okresie zimowym przez morze na brzeg. Występuje w Morzu Północnym, Oceanie Atlantyckim, Morzu Bałtyckim. Należy do roślin leczniczych. Plecha morszczynu jest cennym źródłem pożywienia dla zwierząt m.in. świń, a także dla owiec. Substancje zawarte w tej roślinie zostają przeobrażone z nieorganicznych w mineralne, które są zdolne do odżywienia całego organizmu. Surowcem zielarskim jest wysuszona plecha morszczyna.
Związki lecznicze decydujące o aktywności leczniczej: - polisacharydy:(kwas alginowy zawartość 12-19%; laminaryna zawartość 2%, fukoidyna 7%, mannitol od 5-12%, fukoksantyna ), mikroskładniki: (jod, brom, sód, mangan, siarka, krzem, cynk, miedź, brom), aminokwasy, witaminy B1, B2, C, kwas foliowy, związki śluzowe, kwas alginowy Surowcem roślinnym jest plecha wysuszona w 60˚C.
Plecha morszczynu znajduje zastosowanie w lecznictwie ze względu na zawartość jodu jako środek pobudzający wydzielanie hormonów tarczycy. Stosowana bywa w niedoczynności tarczycy. Zapobiega powstawaniu wola spowodowanego przerostem gruczołu tarczowego. Morszczyn działa łagodnie moczopędnie, przeczyszczająco, przeciwbakteryjnie. Ponadto jest stosowany w dietach odchudzających. Na rynku zielarskim znajdują się preparaty zielarskie pozyskiwane z różnego rodzaju alg, które wykorzystują właściwości dietetyczne kwasu alginowego i soli.
Wewnetrznie stosowany w celu uzupełnienia niedoborów jodu w organizmie Według literatury preparaty z morszczyna pęcherzykowatego nie mogą być stosowane w okresie ciąży i laktacji-jod przechodzi do mleka matki. Przy dłuższym stosowaniu morszczynu w czasie kuracji odchudzających należy poddawać się kontroli poziomu hormonów tarczycy, a także sporawdzać poziom ciśnienia krwi. Ziele jako produkt Dary Natury dostępne w BA Zioła.
Opracowała: Katarzyna Pomianowska
Encyklopedia roślin leczniczych Bartramsa (1995), pod hasłem choroba Hashimoto, wymienia kilka roślin leczniczych możliwych do stosowania w jej leczeniu. Jako pierwszą i podstawową podaje jeżówkę purpurową, w następnej kolejności widnieje: czerwona koniczyna, kosaciec różnobarwny, skrzyp, szkarłatka amerykańska, morszczyn pęcherzykowaty.
Chciałabym przybliżyć wiedzę o tych roślinach (na podstawie różnych źródeł). Na wstępie jednak wypada krótko wspomnieć o samej chorobie.
Według danych literaturowych choroba Hashimoto, czyli przewlekłe limfocytarne zapalenie tarczycy typu Hashimoto, to autoimmunologiczna choroba układu dokrewnego. Jest ona główną przyczyną niedoczynności gruczołu tarczowego. Ponad 90 % pacjentów z chorobą Hashimoto ma niedoczynność tarczycy. Największą zachorowalność na tę chorobę obserwuje się u osób w wieku średnim (pomiędzy 45-65 rokiem życia), ale występuje ona również u osób młodych. Dane statystyczne donoszą, że kobiety są na nią bardziej podatne niż mężczyźni. Sama nazwa choroby pochodzi od nazwiska Japończyka Hakaru Hashimoto, który jako pierwszy opisał w 1912 roku klasyczną postać tej choroby z charakterytycznym bezbolesnym, rozlanym wolem. Objawy choroby Hashimoto podzielić możemy na: miejscowe, związane z wielkością tarczycy oraz na te, które są skutkami niedoczynności tarczycy. Do tych ostatnich należą: utrzymujące się uczucie zimna, przewlekła senność, obniżony nastrój, odczuwane trudności z pamięcią, zwiększenie masy ciała, trudności z wypróżnianiem, spowolnienie czynności serca, nadciśnienie tętnicze, sucha, łuszcząca się, blada skóra, suche włosy, zaburzenia miesiączkowania, niepłodność. Objawy kliniczne choroby mogą występować długo jako niezdiagnozowane, czasami mogą być bardzo nikłe. Rozpoznanie (na podstawie przeprowadzonych badań laboratoryjnych, histopatologicznych), często poprzedzone jest wielomiesięcznym poszukiwaniem ich przyczyn. Chorzy pozostają pod opieką endokrynologa.
W wielu publikacjach podaje się, że nadmierne spożycie jodu, infekcje wirusowe, przyjmowanie leków o działaniu immodulującym, nieprawidłowy stan psychiczny, predyspozycje genetyczne mogą mieć znaczenie w mechanizmie powstawania tej choroby.
.
Rośliny lecznicze stosowane w chorobie Hashimoto wymieniane wg. Bartram’s 1995
Jeżówka purpurowa (Echinacea purpurea)
Ta dekorcyjna bylina z rodziny Astrowatych (Asteraceae) o sztywnych pędach osiagających do 60 cm oraz o ciemnozielonych podłużnych liściach i o dużych różowopurpurowych kwiatach jest rośliną leczniczą, ale także ozdobną. Występuje na terenie południowo-wschodniej części Ameryki Północnej (obszar Wielkich Jezior, Appalachy, Góry Skaliste) oraz w Azji. Do Europy przywieziona została przez Indian na poczatku XX wieku. I jest tu rośliną hodowlaną. Wymaga żyznej gleby. Oprócz wymianianej jeżówki purpurowej znane są także gatunki lecznicze takie jak: jeżówka blada (Echinaceae pallida DC), jeżówka wąskolistna (Echinacea angustifolia DC). Jeżówka purpurowa należy do roślin leczniczych i tym samym jest zamieszczona na kartach Farmakopei Polskiej. Surowcem zielarskim tej rośliny jest wysuszone ziele (Echinaceae purpureae herba), korzenie, a także kłącze (Echinaceae purpureae radix), właśnie z nich przyrządza się przetwory galenowe, intrakty. Pozyskiwanie ziela przypada na drugi rok plantacji, na samym początku kwitnienia roślin, zaś korzeni i kłączy jesienią, w ostatnim roku plantacji.
Związki lecznicze decydujące o aktywności leczniczej: w zielu: polifenolokwasy (pochodne kwasu kawowego: kwas cychorynowy, chinakozyd, kwas chlorogenowy),flawonoidy, polisacharydy, alkamidy, glikoproteiny, olejki eteryczne w korzeniu: polifenolokwasy (pochodne kwasu kawowego kwas cychorynowy, chinakozyd, kwas chlorogenowy), polisacharydy, glikoproteiny, poliacetyleny Kompleksowemu działaniu wyżej wymienionych związków przypisuje się znaczenie immunostymulujące - wzmacniające odporność organizmu, przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe, antyseptyczne, wzmacniające, oczyszczające, przeciwpasożytnicze, limfatyczne. Wewnętrznie: w zapaleniach gardła, w schorzeniach górnych dróg oddechowych w stanach zapaleniach języka, ust, dziąseł, migdałków, zatok. Zewnętrznie: w opryszce zwykłej, w leczeniu ran, także przy czyrakach, trądziku, łuszczycy, półpaściu, oparzeniach i odmrożeniach. pomocniczo w zapaleniach stawów i schorzeniach gruczołu krokowego.
Według literatury, dłuższe przyjmowanie preparatów zawierających przetwory z ziela jeżówki może miec znaczenie dla immunosupresji. Zaleca się więc robić przerwy w jej stosowaniu.Rośliny tej nie powinny stosować osoby, które są uczulone na składniki rośliny należącej do rodziny Compositae, bądź cierpiące na gruźlicę, bialaczkę, leukocytozę, stwardnienie rozsiane, toczeń rumieniowaty, AIDS. Preparatów z jeżówki nie należy stosować u dzieci do 4 roku życia. Ziele jako produkt Dary Natury dostępne w BA Zioła
Czerwona koniczyna (Trifolium pratense L.) To najbardziej znana roślina spośród wymienianych 300 gatunków koniczyny. Występuje jako jednoroczna, dwuletnia czasem nawet jako bylina. Należy do rodziny Bobkowatych (Leguminosae L.). Znana była już od czasów starożytnych. Spotkać ją można niemal na całej kuli ziemskiej, w obszarze klimatu umiarkowanego i subtropikalnego. Uważana jest za lek ziołowy. W lecznictwie stosowane jest ziele koniczyny Trifolii rubrii herba, kwiat koniczyny Herba rubri flos. Zbiera się je w początkowym okresie kwitnienia rośliny, po czym suszy się szybko w suszarniach w temperaturze 35˚ C.
Do głównych komponentów występujących w surowcu zalicza się: flawonoidy (kemferol, kwercytyna), izoflawonoidy (biochanina A, daidzeina, genisteina, glicyteina, pratenseina, glicyteina, formononetyna), glikozydy izoflawonowe (glukozyd glycetyny, glikozyd kalikozyny, glikozyd oloniny), fitosterole (beta-sitosterol) kumaryny, węglowodany, saponiny, garbniki, kwasy salicylowe, witaminy i mineraly (śladowe ilości) Czerwona koniczyna jest jedną z najbardziej znanych i stosowanych roślin leczniczych w Europie jak i w Stanach Zjednoczonych. Polecana, obok hormonalnej terapii zastępczej, w menopauzie, szczególnie w „uderzeniach gorąca”. Ponadto stosowana jest w profilaktyce i zapobieganiu osteoporozy, hipercholesterolemii oraz w stanach zapalnych skóry.
Wewnętrznie suszone kwiaty koniczyny przyjmowane w postaci naparów, w postaci nalewek. Zewnetrznie stosuje się ją przy chorobach skóry.
Ziele jako produkt Dary Natury dostępne w BA Zioła
Kosaciec różnobarwny (Iris versicolor)
Ten mrozoodporny kosaciec nie tworzący kępki, (bezbrody) należy do rodziny Kosaćcowatych (Iridaceae Juss.). Występuje we wschodniej Ameryce Północnej. Można go spotkać na terenach Labradoru aż po Wirginię. Kosaciec różnobarwny zaliczany jest do roślin leczniczych i używany był przez rdzennych mieszkańców od bardzo dawna. Roślina ta o fioletowopurpurowych kwiatach dorasta do ok. 75 cm wysokości.
Związki lecznicze decydujące o aktywności leczniczej.
Irydyna związek chemiczny zaliczany do grupy izoflawonów. Związek uważany jest ten za toksyczny, aktualnie roślina ta uważana jest za trującą dla ludzi i zwierząt. Medycyna ludowa podaje, że bywa stosowana w przewlekłym zapaleniu wątroby, niedostatecznym wydzielaniu żółci, w marskości wątroby, w łuszczycy, w egzemie, w schorzniach skóry, w trądziku, w półpaściu czy też ubytku szkliwa. Skrzyp polny (Equisetum arvense L.)
To tak zwana „skrzypiąca” bylina, gdy „rozgniata się ją w dłoni”, należy do rodziny Skrzypowatych (Equisetaceae). Spośród 9 gatunków tej rośliny właśnie ten zaliczany jest do roślin leczniczych. Była znana ona Dioskuridesowi i Pliniuszowi, który nazywał ją „equisetum”. Jest rośliną jedną z najstarszych na świecie, pochodzi aż z okresu dewońskiego. Swoim wyglądem przypomina malutką jodełkę. Występuje na terenach półkuli północnej czasem można ją znaleźć także w Afryce Północnej, Ameryce Północnej, Azji Północnej. Można ją spotkać w miejscach podmokłych, w rowach, nad brzegami wód, ale także na przydrożach i w ogrodach. W lecznictwie stosuje się zielone pędy płone skrzypu. Zbiera się je ścinając 8 centymetrowej długości górne jej części, po czym suszy się w okresie od czerwca do sierpnia. Skrzyp działa przeciwkrwotocznie, slabo moczopędnie, ma korzystne działanie na przemianę materii, na naczynia krwionośne, ma także wpływ na pracę narządów wewnętrznych. Nadaje ładny wygląd skóry, uelastyczniając ją, poprawia stan włosów, paznokci i kości. Krzemionka (kwas krzemowy), usuwana jest z organizmu wraz z kałem w mniejszej ilości z moczem. Przeciwdziała krsytalizowaniu się składników mineralnych. Literatura podaje korzystne działanie skrzypu w opóźnianiu procesu starzenia się organizmu.
Związki lecznicze decydujące o aktywności leczniczej flawonoidy: (0,3-1%) pochodne flawonu genkwanina, luteoliny, apigeniny, pochodne glikozydu kwercytyny, kemferolu (ekwizetryna, izokwercytyna),kwasy fenolowe: fenolokwasy: kawowo-winowy, chlorogenowy, protokatechowy, substancje mineralne (15-20%, w tym 66% kwas krzemowy), związki krzemowe 6-10% sole mineralne (potasu, magnezu, glinu, żelaza, kobaltu, manganu), alkaloidy, sterole, garbniki, żywicę, kwasy salicylowe, witaminę C
Wewnętrzne w postaci odwarów z ziela w chorobach nerek, pęcherza moczowego, w kamicy nerkowej, w początkowym stadium cukrzycy, w otyłości oraz jako środek poprawiający stan naczyń krwionośnych, tkanki łącznej, poprawiający przemianę materii. Zewnetrznie do okładów – tzw. kataplazmów z rozdrobnionego ziela w chorobach reumatycznych/zwichnięciach/złamaniach, także w postaci okładów na skórę przy trądziku czy innych wypryskach skórnych. Według literatury nie należy przyjmować skrzypu w ostrych stanach zapalnych nerek. Ziele jako produkt Dary Natury dostępne w BA Zioła.
Szkarłatka amerykańska (Phytolacca americana )
Ta dekoracyjna i okazała roślina zielna należy do rodziny Szakłakowatych (Phytolaccaceae). Kiedyś znana i popularna w gospodarstwach domowych była używana do sporządzania herbatek, a tym samym wykorzystana była w ludowym lecznictwie. Dziś już rzadko spotykana występuje w niektórych ogrodach botanicznych. Cała roślina w stanie surowym jest lekko trująca. Dostarczała czerwonego barwnika, który wykorzystywany był do barwienia cukierków,budyniów. Ekstrakt stosowano w kroplach, polecany był niegdyś w reumatyzmie.
Morszczyn pęcherzykowaty (Fucus vesiculosus L.)
Roślina wodna, alga morska, glon zaliczany do brunatnic (Phaeophyta), rodziny morszczynowatych (Fuceaceae). Plecha morszczynu jest wielkości 10-100 cm długości, wyrzucana jest w okresie zimowym przez morze na brzeg. Występuje w Morzu Północnym, Oceanie Atlantyckim, Morzu Bałtyckim. Należy do roślin leczniczych. Plecha morszczynu jest cennym źródłem pożywienia dla zwierząt m.in. świń, a także dla owiec. Substancje zawarte w tej roślinie zostają przeobrażone z nieorganicznych w mineralne, które są zdolne do odżywienia całego organizmu. Surowcem zielarskim jest wysuszona plecha morszczyna.
Związki lecznicze decydujące o aktywności leczniczej: - polisacharydy:(kwas alginowy zawartość 12-19%; laminaryna zawartość 2%, fukoidyna 7%, mannitol od 5-12%, fukoksantyna ), mikroskładniki: (jod, brom, sód, mangan, siarka, krzem, cynk, miedź, brom), aminokwasy, witaminy B1, B2, C, kwas foliowy, związki śluzowe, kwas alginowy Surowcem roślinnym jest plecha wysuszona w 60˚C.
Plecha morszczynu znajduje zastosowanie w lecznictwie ze względu na zawartość jodu jako środek pobudzający wydzielanie hormonów tarczycy. Stosowana bywa w niedoczynności tarczycy. Zapobiega powstawaniu wola spowodowanego przerostem gruczołu tarczowego. Morszczyn działa łagodnie moczopędnie, przeczyszczająco, przeciwbakteryjnie. Ponadto jest stosowany w dietach odchudzających. Na rynku zielarskim znajdują się preparaty zielarskie pozyskiwane z różnego rodzaju alg, które wykorzystują właściwości dietetyczne kwasu alginowego i soli.
Wewnetrznie stosowany w celu uzupełnienia niedoborów jodu w organizmie Według literatury preparaty z morszczyna pęcherzykowatego nie mogą być stosowane w okresie ciąży i laktacji-jod przechodzi do mleka matki. Przy dłuższym stosowaniu morszczynu w czasie kuracji odchudzających należy poddawać się kontroli poziomu hormonów tarczycy, a także sporawdzać poziom ciśnienia krwi. Ziele jako produkt Dary Natury dostępne w BA Zioła.
Opracowała: Katarzyna Pomianowska
Subskrybuj:
Posty (Atom)